BRANDEWIJNKOM

Op de ovale, gewelfde voet rust een gelijkvormige kom. De rand van de voet is vlak, die van de cuppa verwijd. Grove, met de bolpons gemaakte parelranden begrenzen de wand van de kom en de voet. Op de zijden zijn bloemvazen gedreven, terwijl de rest van de wand door een kabelrand in twee symmetrisch opgebouwde friezen is verdeeld. De bovenste is vanuit de vazen gevuld met bloemen en bladranken, de onderste met diamantkoppen en bladvoluten. Het bloem- en bladwerk op de voet is niet symmetrisch weergegeven. Op de rand zijn de cursieve letters ‘S∙K’ gestippeld. De gegoten oren tonen een maskeron onder een palmettenwaaier en aan weerszijden halffiguurtjes met bladerrokjes.

Een kom in de collectie van het Fries Scheepvaartmuseum in Sneek demonstreert dat Van Manen het schema van dit drijfwerk al in 1771 toepaste. Modellen voor de oren bevinden zich in de collectie van Museum Opsterlân in Gorredijk.[1] De twee lepels met eivormige bakken hebben versierde, getordeerde stelen die eindigen in plastisch uitgewerkte scheepjes. Beide lepels dragen Van Manens meesterteken, maar horen niet van oudsher bij de kom, alle overleveringen rond de brandewijn met boerenjongens ten spijt. Dat blijkt al uit de herkomstgeschiedenis: op één lepel is de cursieve inscriptie ‘FW is Gesto [r]ven de II November (?) 1778’ gestippeld, op de andere is een V in een gekroond schild afgeslagen, een teken dat aangeeft dat de lepel enige tijd in het buitenland verbleef.[2]