ZOUTVAT

Op de gewelfde voet van het diabolovormige zoutvat en op de gewelfde bovenrand worden drie acanthusbladeren afgewisseld door vazen met telkens twee bloemen. Deze vazen staan op een ‘grondje’. Doordat de middennerf van elk acanthusblad is doorgetrokken, lijkt het vat door verticale ribben in drieën gedeeld. Het gedreven decoratieschema op de voet komt terug op de bovenrand, zij het dan zestig graden gedraaid. Een niet-vergulde holte was bestemd voor het zout. Onderop de zoutholte is een cijfer gekrast (‘2 70’ of ‘2070’), op de onderkant van de rand zijn de letters ‘I M’ gegraveerd.

Dit type zoutvat was populair tijdens het laatste kwart van de 17de en het eerste kwart van de 18de eeuw, en de hoogte varieerde – het miniatuurzilver daargelaten – van ca 5 tot ruim 20 cm. Soms rust het op (bol)pootjes, zoals het zoutvat van een onbekende Middelburgse zilversmid (hieronder; Rijksmuseum, Amsterdam).[1]